Ken je dat? Dat je het idee hebt dat je meer begrijpt dan de mensen in je omgeving? Of simpelweg dat je de dingen anders ziet dan je vrienden, je collega's en/of je familie? Dat je wijselijk je mond maar houd of dat je gewoon maar hun spel meespeelt, om de vrede te bewaren, als zij je om je mening vragen? Het is in het verleden toch regelmatig voorgekomen dat er een discussie kwam waar je helemaal niet op zat te wachten. 
Hoopte je toen ook op wat meer begrip? Hoopte je toen ook dat ze jouw mening ook konden accepteren en respecteren zoals jij dat doet? Of was je het al gewoon geworden, dat je zelfs het discussiespel meespeelde. Je moest doen alsof je normaal was. 
Eigenlijk komt het hierop neer: Als jij het maar ziet zoals een ander het ziet, dan zie je het goed.  Dan is er geen vuiltje aan de lucht.  
En praten over mediteren, gevoel, dingen ruimer bekijken of dingen van twee kanten bekijken etc. Nee, daar hoef je meestal niet mee aan te komen. Dan word je volledig afgekeurd door de familie of vrienden. 
 

Er zijn veel mensen die zich wat menen
Die mensen kunnen mensen zoals jullie afkeuren.
Elke wijze keurt jullie goed. 

Het Goddelijke heeft de mens een vrije wil gegeven. Het is eigenlijk heel normaal dat deze persoonlijke wil dusdanig aanwezig is dat de gewone mens onbewust is van de Goddelijke wil en sommigen zijn zelfs onbewust van hun eigen wil. 
 "Als het maar gaat zoals ik het wil" of "als de ander het ziet zoals ik het zie, dan ziet hij het goed". Dit zijn vaak gedachten en uitspraken die regelmatig geuit worden, tussen de regels door.  Het is namelijk heel normaal dat ieder mens geboren is met een karakter, een persoonlijkheid, deze wordt gedurende het leven verder gevormd. 
Ieder mens zijn psyche wordt gevormd door zijn omgeving. En dat begint al in de opvoeding van kinderen. 
De normeringen/conditioneringen/dogmatiek vliegen tijdens de opvoeding al door de lucht. Dit is heel normaal en het moet ook zo zijn.  Want het geeft de mens ook veel houvast, zonder normen en wetten zou het op aarde misschien echt wel een zootje worden.  
Hoe verder de ziel ontwikkeld is, hoe lichter de dogmatiek is.  Er ontwikkelt zich dan namelijk weer een nieuwe, maar lichtere norm waar men zich aan vasthoud. 
Via "ikke ikke en de rest kan stikken" (zeg maar egocentriciteit) evolueert een ziel in de loop der eeuwen naar: "heb uw naasten lief, gelijk u zelf" (zeg maar hartelijkheid). 

Echter, ook in dit hogere bewustzijn zijn weer andere maar wel bewustere dus lichtere normeringen. Zolang de mens leeft ontwikkelt de psyche naar een hogere en dus lichtere staat van zijn. 

De mens wordt echter pas perfect na zijn laatste incarnatie. En voordat men daar is, is men daar niet, men is hier op aarde en men leeft hier in meningenland. 

Hoe verder de ziel zich ontwikkelt, hoe beter de ziel aan gaat voelen wat hij wel en niet kan zeggen. Uit volledig respect voor de toehoorder zegt een verder ontwikkelde ziel dan ook wel eens niets. Omdat hij steeds beter begrijpt dat de ander hem nog niet kan begrijpen. De kans op een discussie wordt namelijk groot. Je weet eigenlijk al dat je discussies niet kunt winnen. Iedereen heeft toch recht op een mening nietwaar? 

Doch doordat de mening gekoppeld is aan het denken en de persoonlijke wil, wat weer gekoppeld is aan de (on)bewuste zoektocht naar dé universele waarheid, denkt de denkende mens al snel dat zijn mening dé waarheid is. 

Deze ziel vergeet dan even, dat hij nog niet perfect is. Zijn ego is dan net even sterker dan zijn hoger zelf. 

Door de evolutie in alle levens, lost de persoonlijke waarheid op tot in de universele waarheid. De gevorderde mens begrijpt dat alle persoonlijke waarheden in zijn leven veranderen, dus tijdelijk zijn. Alles wat tijdelijk is, is illusionair. Hij begrijpt dan dat zijn wil, zijn ego en psyche dus ook illusie zijn. 

Om dit begrip volledig te integreren heeft de Lichtwereld gezorgd voor het begrip tijd en een planeet om alles te doorleven: de aarde. We mogen er zo lang over doen als we zelf willen. En wat we willen is aan gene zijde weer gekend. De mens leeft hiermee zijn wil uit en doorleeft dit. De mens stelt tijdens zijn leven zijn ego lange tijd centraal, omdat hij niet anders kan. Geheel naar de wens van het Goddelijke. Later, ver in het meesterschap ontwikkelt zich de verschuiving dat de mens het Licht een centrale plaats gaat geven i.p.v. zijn ego. 

Het persoonlijke ego heeft zich tegen die tijd zover ontwikkeld, dat het ego vanuit zijn hoger zelf in symbiose wenst te komen met de éénheid. Zo groeit het ego naar Ego. 

En zo doet ieder mens zijn best, naar eigen kunnen, om ervoor te zorgen dat het goed gaat. Wat dus absoluut niet fout is! We kunnen er toch veel beter voor zorgen dat het goed gaat dan ervoor zorgen dat het fout gaat? 

Hierin ligt de evolutie van de mens wat volledig past in het Goddelijk Plan. Ieder mens maakt daarom mee wat deze mee moet maken om uiteindelijk wakker te worden uit de tijdelijke illusie van het ego, de illusie van het persoonlijke denken en voelen.

Zo werkt het zuivere zijn,
dit is voor velen echter nog een ongekende zijnstoestand
dit hoort zo te zijn, doch alles en iedereen evolueert.
Het heeft alleen zijn tijd, en dus ook zijn weg nodig.
Deze tijd wordt benut door onze (hoog)meesterlijke pioniers in het al.
Zij zijn het die de liefde-wijsheid middels Kosmosofie verder verspreiden.

Legenda   pagina verder